Ιστορία-προέλευση
Τα ρεβύθια τα συναντάμε στην Ασία. Μέχρι σήμερα η Ινδία είναι παγκόσμια η πρώτη παραγωγός ρεβυθιών. Σιγά-σιγά και με την κίνηση των πληθυσμών εμφανίζονται στην Ευρώπη και κατακτούν και την Αμερικανική ήπειρο.
Φυτολογία
Αγγειόσπερμο, δικότυλο, μονοετές, ποώδες φυτό. Ανήκει στην οικογένεια των ψυχανθών και στην τάξη των φαβώδη.
Καλλιέργεια
Η ρεβυθιά αντέχει την ξηρασία. Ευδοκιμεί και σε φτωχά εδάφη και δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις για φροντίδα. Πολλαπλασιάζεται με σπορά κατά τους φθινοπωρινούς μήνες. Η καλλιέργεια της στην Ελλάδα γίνεται κυρίως στη Στερεά Ελλάδα, τη Θράκη και τη Μακεδονία. Οι μεσογειακές χώρες έχουν μεγάλη παραγωγή ρεβυθιών, όπως η Ισπανία, η Αλγερία, η Ιταλία και η Αίγυπτος.
Θρεπτική αξία
Τα ρεβύθια είναι πλούσια σε φώσφορο, μαγνήσιο, ασβέστιο και σίδηρο καθώς και βιταμίνες Β, Κ, Ε, και C.
Γευστική αξία
Οι νησιώτες μας έχουν ανάγει το ψήσιμό τους σε επιστήμη! Βραστά ή μαγειρευτά, σε χύτρα, κατσαρόλα ή ξυλόφουρνο, σε σιγανή πάντα φωτιά έχουν μοναδικό άρωμα και γεύση. Ταιριάζουν με «δύσκολα» μυρωδικά όπως η δάφνη και ο άνηθος, ενώ μπορούν να ψηθούν και να γίνουν εύπεπτοι ξηροί καρποί, τα γνωστά μας στραγάλια. Παλιότερα τα άλεθαν και δημιουργούσαν ένα υποκατάστατο καφέ. Τα τρώμε σούπα, ψητά στο φούρνο, αλλά και σαλάτα τη γνωστή μας ρεβιθάδα. Ονομαστή είναι η Σιφναΐικη Ρεβυθάδα που σιγοψήνεται 18 ώρες σε γάστρα σε ξυλόφουρνο! Κι επειδή τίποτα δεν πάει χαμένο, ότι μείνει από τα μαγειρεμένα ρεβύθια μπορεί να αλεστεί και να γίνει εύγεστος ρεβιθοκεφτές!
